Die Basler Schnitzelbängg

Wenn ain im Goschdyym und der Laarven aanestoot und wemme n en, wenn er duet singe, au verstoot, und wenn sy Väärsli voller Witz und Freeligkait isch und wenn mit meegligscht weenig Werter alles gsait isch, uf nur vier Zyyle oder säggs, villicht au acht, und s d Lyt scho uf der erschte Linie z lache macht, wenn s suuber dräggslet isch, e Rhythmus het und ryymt und scheeni alti Usdrigg nääbe neii beamt, in pflägdem Basler Dialäggt, doch fräch und frisch, im Satzbau so, wie uns der Schnaabel gwachsen isch, legt lyyslig schmunzelnd unsri Aigehaiten offe,
(e männge, wo duet loose, fyylt sich lyycht bedroffe), zaigt schoonigsloos uf Lyt, wo Drägg am Stägge hänn, uf die, wo uf der wysse Weschte Flägge hänn, uf Alti, Jungi, Ryychi, dummi Kieh und Kälber, uf Ziircher, Schwoobe - und vor allem uf uns sälber, und macht nit Halt vor Politik und Eminänz und isch erscht rächt respäggtloos mit der Prominänz und duet se gnisslig, ooni d Girtellinie z straife, iroonisch, aber dräffend dur der Gaggo schlaife, und wird dä Väärs no mit me Helge illuschtriert, wo s Publikum zeerscht uf e falschi Fäärte fiert, und wenn zem guete Schluss e Pointe kunnt, wo knallt, - ganz anders als erwaartet, us em Hinterhalt jä, wenn daas alles stimmt und voorkunnt, Gott sai Dangg, denn sait me z Basel: Ai du scheene Schnitzelbangg!